Babaların ve çocukların asırlık sorunu neredeyse hiç tükenmez. Ancak, yine de, bir kişinin gerçekten isterse üstesinden gelemeyeceği hiçbir zorluk yoktur.
Bu aşk veya talimat meselesi mi?
Çocuklar ve özellikle ergenler, ebeveynler bir şeyi sözlü olarak beyan ettikleri ve tamamen farklı bir şekilde davrandıklarında gerçekten bir ilişkide sahtekarlık hissederler. Böyle popüler bir bilgelik var: Bir çocuğu nasıl yetiştirirseniz yetiştirin, yine de ebeveyn gibi büyüyecek. Ebeveynleri isteseler de istemeseler de, çocuklarını daima kendi örnekleriyle yetiştirirler. Ve bu bağlamda, bir soru sormaya değer: Çocuğa, kendi gözleriyle bu gerçeklerin ebeveynleri durumunda nasıl çalışmadığına dair bir örnek görürse, nasıl yaşaması gerektiği hakkında ortak gerçekleri zorlamanın ve anlatmanın bir anlamı var mı?
Sadece kendi inançlarınıza göre yaşamak ve çocuğa neden bu şekilde yaşadığınızı ve bu yaşam tarzının neden kendiniz için doğru olduğunu düşündüğünüzü açıklamak çok daha etkili olacaktır.
Çocuk seçiminize katılmayabilir, ancak dürüst ve samimi iseniz, büyük olasılıkla seçiminize saygı duyacaktır. Çocuk ebeveynlerin yaşam yolunu tekrarlamak istemiyorsa, ebeveynler oldukça karmaşık ve bazen çelişkili bir görevle karşı karşıyadır: yaşam değerleri görüşü ebeveynle çakışmazsa, genciyi anlayabilmek ve ondan uzaklaştıramaz.
Özel gücü olan böyle bir gencin koşulsuz ebeveyn sevgisine ihtiyacı vardır. Çocuğun yanlış anlamalarından, yaşamlarının tutumlarından ve bu yaşamdaki yerinden dolayı pişman olmalarına rağmen, ebeveynlerinin onu kim olduğu için kabul ettiğini fark etmesi zorunludur. Ebeveynlerin bu durumda “bilinçsiz” gence aklına öğretme girişimleri, yalnızca ebeveynlerinden şiddetli ve yabancılaşmayı kışkırtabilir ve bu kesinlikle ona hiçbir fayda getirmeyecektir. Böylece, İncil benzetmesi “dahi oğlu hakkında” çocuğunuzun koşulsuz “kabulüne” klasik bir örnek olacaktır.
Ya gençlik ebeveyn sevgisinin samimiyetinden şüphe ederse?
Bir gencin duygu ve duygularının şiddetlenmesi, bu dönemde vücudunda ve her şeyden önce sinir ve hormonal sisteminde meydana gelen karmaşık organik yeniden yapılanma ile açıklanmaktadır. Ve ebeveynlerin bu konudaki sorumluluğu, büyüyen çocuklarının en az kayıpla büyüme aşamasından geçmelerine yardımcı olmaktır. Şu anda, bir gencin ciddiye alınması çok önemli hale geliyor, ancak aynı zamanda kaprisli bir çocuk gibi davranabilir.
Ebeveyn bilgeliği, dikkat ve sabır, akıl gücü ve kendine güven ile birleştiğinde, bir gencin fırtınalı bir tutku, korku ve şüphenin üstesinden geldiği bir denizde ihtiyaç duyduğu barış ve huzurun ışığı olacaktır. Ebeveynler de bu dönemde yaşam zorlukları yaşıyorsa ve kendi sorunlarıyla baş edemiyorlarsa, bilgelik ve barış işareti artık ebeveyninin limanından parlamadığından, genç için durum önemli ölçüde karmaşıktır.Ve ebeveynler, sorunlarıyla baş edemediklerinde, bir kısmını gencin omuzlarına kaydırdığında, burada tamamen yazıyor, gitti. Ve daima büyüyen organizmanın ruhu, böyle bir çift yük ile yeterince başa çıkabilir.
Ebeveynler kendilerine bir rapor vermese bile, bir genç ebeveynlerin samimiyetsiz olduğu durumlarda daima akut hisseder. Ergenlik çağındaki ebeveynler, kendisini içtenlikle seven ve her zaman ona karşı dürüst olan kendine güvenen ve kendi kendine yeten insanlarsa, sevgili çocuklarıyla ortak bir dil bulmak zor olmayacaktır. Henüz kendi hayatlarını kendi ellerine alma gücünü başaramamış veya bulamamış olanlar, çocuklarının genç olgunlaşmasının, böyle şeyleri uzun bir kutuya koymanın mümkün olmadığı bir dönem olduğunu anlamalıdır. Tüm aile için değişim zamanı geldi.
